หนังสือชื่อ : How do you live?
ผู้แต่ง : Genzaburo Yoshino
ผู้แปล : Bruno Navasky
สำนักพิมพ์ : Penguin Random House UK
ลึกซึ้งค่ะ ซะจนคิดว่าควรมีคนนำมาแปลเป็นภาษาไทย ...รู้สึกเสียดายว่าน่าจะดื่มด่ำกับความลึกซื้งได้ดีกว่านี้ ถ้าได้อ่านในเวอร์ชั่นภาษาแม่ค่ะ
เคยมีไหมคะ สักครั้งในชีวิตที่เราสงสัยตัวเองว่า "เราเกิดมาเพื่ออะไร?" คือเราควรเกิดมาเพื่อทำบางสิ่งบางอย่างที่มากกว่าการตื่นเช้าไปทำงานประจำ เพื่อหาเงินจ่ายค่าโน่นค่านี่ หรือเที่ยวดื่มกินไปวันๆ ... จุดประสงค์ของการมีชีวิตอยู่ของเรา ควรเป็นอะไรบางอย่างที่มากกว่าการใช้ชีวิตประจำวันเดิมๆ ควรมีความหมายมากกว่านั้น ...แต่เราเองก็ยังไม่รู้ว่าคืออะไร
.
พล็อตเรื่องในหนังสือไม่มีอะไรตื่นเต้นเลยค่ะ เป็นชีวิตทั่วไปของเด็กหนุ่มวัยรุ่นญี่ปุ่นอายุ 15 ปี คือ Honda Junichi หรือ Copper -- หนังสือเล่มนี้เขียนในช่วงปี 1930 ค่ะ ยังไม่เกิดสงครามโลกครั้งที่สอง แต่กำลังจะเกิด (ญี่ปุ่นกำลังทะเยอทะยาน จะก่อสงคราม) แต่ในหนังสือเล่มนี้ไม่ได้กล่าวถึงบรรยากาศใดๆ ทางการเมืองเลยนะคะ
Copper เป็นเด็กหนุ่มที่อาศัยอยู่กับแม่สองคน พ่อเสียชีวิตแล้ว และมีน้า (ที่เป็นน้องชายของแม่) อาศัยอยู่ใกล้ๆ กัน Copper สนิทกับน้ามากค่ะ
หนังสือเขียนเล่าชีวิตทั่วไปของเด็กวัยรุ่นคนหนึ่งเลยค่ะ การเปลี่ยนผ่านจากเด็กที่สนุกไปวันๆ มาเป็นเด็กวัยรุ่นที่เริ่มคิด วิเคราะห์เรื่องต่างๆ มากขึ้น
หนังสือเล่าชีวิตประจำวันของ Copper สลับกับบทที่เป็นบันทึกในไดอารี่ของคุณน้า ไดอารี่เล่มนี้ น้าเขียนขึ้นเพื่อวันหนึ่งจะมอบให้ Copper เมื่อเขาโตขึ้นค่ะ
.
ความลึกซึ้งของหนังสือคือความธรรมดาของมันเนี่ยแหละค่ะ ชีวิตของ Copper ก็คล้ายๆ ชีวิตของเราตอนเป็นวัยรุ่นอายุเท่าๆ Copper แหละ เราจะเริ่มมองโลกในมุมที่ไม่ใช่เด็กๆ อีกต่อไป เริ่มเห็นความเชื่อมโยงของสิ่งต่างๆ
พอยิ่งโต เราก็ยิ่งมีหลายอย่างที่เราทำพลาดไป หลายอย่างที่เรามารู้ตัวทีหลังและเสียใจว่าไม่น่าทำลงไปเลย ... และเราก็ได้ตระหนักว่าสิ่งที่เราทำไปแล้วนั้น อดีตไม่สามารถหวนคืน เราไม่สามารถย้อนเวลากลับไปแก้ไขสิ่งผิดพลาดที่เราได้ทำลงไปได้ ...ยิ่งรู้เช่นนี้ เรายิ่งเศร้าเสียใจมากขึ้น ... เหมือนตอนที่ Copper นิ่งเฉย ยืนดูเพื่อนๆ โดนรุ่นพี่รุม โดยไม่ไปแสดงตัวเข้าไปช่วย ทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้ก็สัญญากันดิบดีว่าจะช่วยกัน แต่พอเจอเข้าจริง Copper กลับยืนนิ่งเป็นท่อนไม้ เพราะกลัวค่ะ ... Copper รู้สึกว่าตัวเองเป็นคนทรยศ รู้สึกละอาย รู้สึกแย่ ... ในบทนี้คำปลอบโยนของแม่ และคุณน้า ลึกซึ้งมากค่ะ
คุณน้าบอกว่า เพราะเราโตขึ้น ยิ่งอายุเยอะขึ้น ก็จะมีหลายสิ่งที่เราเสียใจที่ได้ทำลงไป มีการกระทำหลายอย่างที่เราละอายใจที่ได้ทำลงไป ... ที่เป็นแบบนี้ ก็เพราะเราได้ทำลงไปไง เปรียบเทียบเหมือนกษัตริย์ที่รู้สึกเศร้าที่สูญเสียบัลลังก์ กับอีกคนที่ไม่เคยเป็นกษัตริย์เลย -- ถ้าเราไม่เคยเป็นกษัตริย์เลย เราก็จะไม่รู้เลยว่าการเป็นกษัตริย์และต่อมาต่อเสียบัลลังก์จะมีความรู้สึกเช่นไร --- ดังนั้นไม่แปลกหรอกที่เราจะรู้สึกเสียใจในการกระทำที่ผิดพลาดของเรา เพราะนั่นคือสิ่งที่เราจะได้เรียนรู้ และเติบโตต่อไป
หนังสือเล่มนี้สอนเรื่องการให้อภัยตัวเอง และก้าวต่อไปค่ะ -- สอนเรื่องทุกคนเชื่อมโยงกันด้วยสิ่งใดสิ่งหนึ่ง -- สอนให้เป็นผู้ผลิตต่อโลก ไม่ใช่เป็นเพียงแต่ผู้บริโภคอย่างเดียว
